ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ

Τα προσωπικά μου προβλήματα ως προς την εργασία μου με ανάγκασαν να παραμελήσω την ενημέρωση αυτού του blogs. Μετά από δικαστικό αγώνα 3ων περίπου χρόνων, έχασα το περίπτερο όπου εργαζόμουνα και μ’ αυτό συντηρούσα την πενταμελή οικογένειά μου. Βρίσκομαι είδη 3 μήνες χωρίς δουλεία, αλλά χωρίς ωστόσο να το βάζω κάτω, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια να αποδείξω στο “κατεστημένο” αφενός μεν πως δεν παραδίδομαι εύκολα και αφετέρου πως όλο το σύστημα είναι “σάπιο”. Έχω πει πολλές φορές ότι γύρω από τα περίπτερα υπάρχουν, περιφέρονται και παρεμβαίνουν συχνά μεγάλα συμφέροντα, που στόχο έχουν να πλήξουν τα εργασιακά συμφέροντα και την εργασιακή γαλήνη συναδέλφων, για δικό τους όφελος (π.χ. εξώσεις, μετατοπίσεις και διάφορες καταγγελίες) ή να ανακόψουν φωνές που τους ενοχλούν στην πραγματοποίηση των σκοπών τους. Μάλλον κάπως έτσι συμβαίνει και στην περίπτωσή μου, και βρέθηκα χωρίς δουλειά, προφανώς γιατί με τα λεγόμενα και δρώμενά μου, εμπόδιζα την επίτευξη των στόχων των παραπάνω περιγραφομένων συμφερόντων. Θα μου πείτε, τότε δεν πρέπει να μιλάμε ή να παρεμβαίνουμε για να μην έχετε την δικιά μου τύχη. ΟΧΙ σε καμία περίπτωση γιατί αν είσαι στο στόχαστρο είτε έτσι είτε αλλιώς θα έχετε την δικιά μου τύχη. Αντιθέτως αν δίνεις τον προσωπικό σου αγώνα για την αποκάλυψη και την εξάλειψη αυτών των συμφερόντων θα έχεις ως σύμμαχό σου κι άλλους που πράττουν το ίδιο, με αποτέλεσμα την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση αυτών των συμφερόντων, τον περιορισμό ή ακόμη και την εξαφάνισή τους.

ΤΥΦΛΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Προσέφυγα στην δικαιοσύνη για να βρω το δίκιο μου, αλλά μάταια. Μάταια γιατί εμείς έχουμε αφήσει το θεσμικό πλαίσιο απαρχαιωμένο. Εμάς τους περιπτεράδες δεν μας θεωρούν επαγγελματίες μή έχοντας επαγγελματικά δικαιώματα. Στα “μάτια του νόμου” είμαστε εκμεταλλευτές ή αν θέλετε καλύτερα το “δεκανίκι” των αναπήρων. Η παραχώρηση δικαιώματος εκμετάλλευσης περιπτέρου, εκμισθώνεται κατόπιν εξαιρετικών λόγων όπως: α) αναπηρίας β)αγραμματοσύνης γ) γήρατος. Άραγε, αφού δεν υπάρχουμε ως επαγγελματική τάξη, δικαίως μας χαρακτηρίζω ως “δεκανίκια των αναπήρων” και έτσι μας βλέπει και η πολιτεία γι’ αυτό και με μια απλή αίτηση περί ιδιόχρησης, ο δικαιούχος ανάπηρος μπορεί να μας πετάξει από το περίπτερο μαζί με τις ανάγκες, τα όνειρά μας αλλά και πολλές φορές τα χρέη μας, ασχέτως αν υπάρχει πρόθεση και δυνατότητα ιδιόχρησης. Μάταια κι εγώ φώναζα πως δεν υπάρχει ούτε πρόθεση ούτε και δυνατότητα ιδιόχρησης. Η “τυφλή δικαιοσύνη με πέταξε στο πατάρι σαν δεκανίκι που έπαιξε τον ρόλο του” λες και ο ανάπηρος έμαθε γράμματα, ξανάνιωσε ή αποκαταστάθηκε η αναπηρία του. Δεν έλαβε υπόψη τις ανάγκες μια πενταμελής οικογένειας με τρία ανήλικα παιδιά, με στεγαστικό δάνειο, με χρέη και με μοναδικό εισόδημα αυτό από την εργασία μου στο περίπτερο. Σε αντίθεση με των δικαιούχο ανάπηρο ο οποίος πέρα από το παχουλό ενοίκιο του περιπτέρου παίρνει και μια παχουλή σύνταξη ως ανάπηρος πολέμου, με σύζυγο που συνταξιοδοτήθηκε ως προσωπική του νοσοκόμα (θεραπαινίδα), με νέα θεραπαινίδα την νύφη του (νέος μισθός) και με δύο παιδιά γιατρούς και μάλιστα με ιδιόκτητο διαγνωστικό κέντρο. Αυτό είναι το κράτους δικαίου και ισονομίας. Αυτή είναι η Δημοκρατία μας. ΤΙ ΜΕΛΗ ΓΕΝΕΣΘΑΙ Το περίπτερο παρέμεινε κλειστό για τρείς μήνες, γεγονός που αποδεικνύει την εικονική ιδιόχρηση. Διότι αν επρόκειτο για ιδιόχρηση σε 15 -20 το πολύ ένα μήνα, θα έπρεπε να το ανοίξουν για βγάλουν τα προς το ζην. Μετά από τρείς μήνες το περίπτερο άνοιξε με νέο κουβούκλιο και μάλιστα εν απουσία του δικαιούχου αλλά και των οικείων του, βάζοντας υπάλληλο. Αν είναι πράγματι υπάλληλος και δεν είναι άλλοι από πίσω π.χ. ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ!!! ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ. Ε μην μου πείτε πως αυτό λέγεται ιδιόχρηση. Είναι πέρα για πέρα εικονική και θα υποστούν τις ανάλογες κυρώσεις. Δεν θα το αφήσω έτσι και δεν θα σταματήσω μέχρι να βρω το δίκιο μου με όποιο κόστος. Θα αποδείξω σ’ αυτούς που αβίαστα παίρνουν αποφάσεις αλλά και σε αυτούς που φτιάχνουν του κανόνες του παιχνιδιού, να είναι πραγματικοί Δημοκράτες με πραγματική ισονομία. Για να μπορέσουμε να εξαλείψουμε τέτοια φαινόμενα, θα ήθελα την βοήθειά αλλά και την συμπαράστασή σας. Με τα τιμής Νικόλαος Παλιογιάννης